Perkara 152 Perlembagaan Persekutuan Malaysia Merujuk Kepada
Fasal 2 perkara 153 perlembagaan persekutuan malaysia memperuntukkan ydpa bertanggungjawab untuk melindung kedudukan istimewa orang melayu dan kaum bumiputera di sabah dan sarawak dengan menentukan perizaban kepada mereka seperti biasiswa bantuan dan keistimewaan keistimewaan pelajaran dana lain lain kemudahan pelajaran yang diadakan oleh kerajaan persekutuan.
Perkara 152 perlembagaan persekutuan malaysia merujuk kepada. Bab i pendahuluan latar belakang kajian perkara 152 perlembagaan malaysia memperuntukkan bahasa kebangsaan di malaysia ialah bahasa melayu. Memandangkan pelbagai etnik dan kaum yang menetap di malaysia perlembagaan tidak melarang mereka untuk bertutur atau berurusan dalam bahasa lain. Unsur unsur dalam perlembagaan bahasa kebangsaan dan agama kebangsaan perkara 152. Perkara 152 perlembagaan malaysia memperuntukkan bahasa kebangsaan di malaysia ialah bahasa melayu kedudukan bahasa melayu sebagai bahasa kebangsaan bagaimanapun tidak menafikan kedudukan dan hak bahasa lain untuk digunakan dipelajari dan dikembangkan sekalipun dengan menggunakan dana awam.
Kewujudan perkara 152 tidak boleh dipadam kerana perkara 159 5 menetapkan bahawa perkenan raja raja diperuntukkan sekiranya ia hendak dipindah. Cuma kelonggarannya ialah sesiapa sahaja di negara ini hendak belajar bahasa ibundanya sama ada bahasa cina bahasa jepun bahasa tamil belajarlah tetapi belajar sendiri jadi sekolah cina dan india swasta itu hak yang tidak boleh. Mohd noor berkata perkara 152 menyatakan bahawa perlembagaan hanya mengiktiraf satu bahasa iaitu bahasa malaysia untuk satu malaysia dan bagi urusan rasmi. Perkara 153 perlembagaan malaysia memberikan yang di pertuan agong raja malaysia tanggungjawab untuk menjaga kedudukan istimewa melayu dan penduduk asli mana mana negeri sabah dan sarawak dan kepentingan sah komuniti lain dan seterusnya menentukan cara untuk melakukan ini seperti mewujudkan kuota untuk masuk ke perkhidmatan awam biasiswa awam dan pendidikan awam.
Dengan syarat bahawa a tiada seorang pun boleh dilarang atau dihalang daripada menggunakan selain bagi maksud rasmi atau daripada mengajarkan.